Ontvoering (geen paniek, gezien we een blogbericht schreven, zijn we veilig en wel :-)) (Sien)

Deze week hebben we ook in het weekend stage gelopen op onze wards. Dat betekende vroeg uit ons nest naar onze normen, zelfs in het weekend. Hier begint de dag al vroeg, wij staan op rond zes uur om op tijd op stage te geraken, wat hier zelfs al aan de latere kant is. Vroeg in bed en vroeg opstaan is een ritme die we nog wat gewoon zullen moeten worden. We leren de werking hier beetje bij beetje kennen. We kunnen nu redelijk vlotjes meedraaien in onze ward en we kunnen opnames, ontslagen enzovoort zelf doen.

Wij zien zeer veel verschillen qua patiënten , werking, inrichting,…. De patiënten hebben hier een heel andere achtergrond, een andere cultuur, God staat hier nog veel centraler en de mensen vinden hier een belangrijke steun in. Elke ochtend is er een viering in de kerk en ook op dienst wordt er elke dag een christelijke tekst gelezen en een gebed gebeden of lied gezongen. Tijdens de therapiesessies verwijzen de patiënten vaak naar de steun en kracht van God. Er zijn in de kliniek ook heel wat politieagenten die traumatische zaken hebben meegemaakt en gezien, in België zie je dat niet zo vaak. Over de werking zou je boeken kunnen schrijven. Voor de nieuwsgierigen onder jullie volgt een nogal uitgebreide uitleg over de verschillen.

Op de ward liggen verschillende soorten patiënten, dat gaat van psychotisch, manisch tot depressief. Het enige onderscheid dat gemaakt wordt is de mannen en vrouwen, zij liggen in aparte wards. Isolatiekamers zijn er hier niet. Mensen die sterk suïcidaal zijn of erg psychotisch, krijgen een “shadow” toegewezen. Dat is iemand die bij hen is en zorgt voor hen op elk moment van de dag, zij schaduwt de patiënt als het ware. De mensen hebben hier geen leefruimte zoals bij ons, ze hebben een kamer (meestal met meerdere personen, accute patiënten liggen meestal alleen) en een mooie tuin waar ze naar toe kunnen. De patiënten hebben een programma met verschillende keuzemogelijkheden. Ze kunnen kiezen uit verschillende groepssessies terwijl er bij ons meestal een programma is dat moet gevolgd worden. Enerzijds heb je open groepssessies waar de groep telkens anders is naargelang de mensen die voor de sessie kiezen. Dit gaat meer om wat wij zouden noemen psycho-educatie waar de mensen zichzelf beter leren kennen en leren hoe relaties in elkaar zitten enzoverder. Wij volgden reeds heel wat groepssessies en daarin zien zij zaken die wij ook in de lessen zien. Het zijn meestal mensen met een sterker ego die hier opgenomen worden, dit is nodig om iets uit deze therapiesessies te leren. Wanneer mensen in crisis de eerste week opgenomen zijn, is het vooral de bedoeling dat ze tot rust komen dus dan moeten ze niet naar de therapieën. De mensen worden vanaf het mogelijk is zoveel mogelijk gemotiveerd om naar de therapie te gaan. Er zijn ook gesloten therapieën waar steeds dezelfde patiënten naar toe gaan zoals de puzzelgroep (een psycho-analytisch gerichte groep, die werkt met het verleden) en de trauma recovery groep (dit wordt enkel door de psychiater voorgeschreven voor patiënten die ernstig psychisch lijden door een trauma). Deze gesloten therapiesessies lijken meer op de therapieën zoals wij die kennen. Op mijn afdeling (ward) werkt er meestal één verpleegkundige, één verzorgende en twee mensen die je kan vergelijken met de logistieke hulp van bij ons (bij Joeri werken er meer verpleegkundigen blijkbaar). De verpleegkundige doet hier alle verpleegkundige handelingen zoals injecties, medicatie,.... Ze begeleiden de patiënten, organiseren alles zo'n beetje. Wat hier ook anders is, is dat ze hier werken met rondes. In de acute fase gaan ze om het uur kijken op de kamer, anders om de twee uur om te zien of alles in orde is. Er zijn ook verpleegkundigen die hier een aantal groepssessies geven. Zoals we eerder zeiden, de mensen worden hier maar drie weken opgenomen, langer kan niet, die middelen hebben ze niet. En in die korte tijd proberen ze zoveel mogelijk te doen….

Ook wij proberen hier zoveel mogelijk te doen en daarvoor krijgen we hier volop kansen die we grijpen met beide handen. Deze week konden we uitzonderlijk de groep trauma recovery meevolgen. Geen enkele andere student of zelfs verpleegkundige mag dit normaal volgen doordat dit gesloten en persoonlijke groepen zijn. Er werd toelating gevraagd aan alle patiënten. Het was een zeer interessante groep voor ons. De mensen hier beleven trauma’s die van een heel andere soort zijn dan in België. Wij waren zeer verrast dat we deze groep mochten meevolgen. De patiënten vonden onze input vanuit België interessant zeiden ze na de sessies. De traumagroep bestaat uit twee ochtenden in de week en wij volgden beide sessies. Het kreeg nadien nog een staartje, Jo (diegene die de groep met hart en ziel leidt) vroeg ons de week erna samen met haar de traumasessies te geven. Dit hadden wij nooit verwacht. We kregen heel wat informatie over “narrative therapy”, waar zij voornamelijk gebruik van maakt tijdens haar sessies. We leerden al heel wat van haar, we lazen artikels die ze ons gaf en we zullen ook een gesprek voeren met een patiënt aan de hand van een oefening die ze ons gaf over narrative therapy. Iedereen op onze stage is verder echt zeer vriendelijk en lachgraag. Vandaag zei de sister op mijn dienst dat ik moest meekomen met haar. Ik snapte niet wat er gebeurde. Ze zei dat ze mij ging ontvoeren voor eventjes. Ik wist niet waar we naar toe gingen en ik moest mee met haar in de auto. Wat bleek… we gingen om ijs voor de hele dienst. Het werd aardbeien ijs en ik moet zeggen, dat kan smaken op zo’n warme dagen. Tot zover het stagedeel van dit blogbericht, want we deden ook nog andere zaken deze week….

Na onze stage deden we soms geslaagde, soms minder geslaagde pogingen om te werken aan onze opdrachten. Nu we hier in Zuid-Afrika zitten, merken we pas hoeveel tijd er in deze opdrachten (vooral eindwerk!) kruipt en we moeten echt gaatjes zoeken in ons overvol programma....

Maar behalve gaatjes zoeken om opdrachten te maken, deden we ook andere zaken. Donderdagavond gingen we lekker (en goedkoop) eten in een restaurantje om de hoek hier. We kregen een reuzegroot bord vlees, frietjes, groentjes en niet te vergeten, een vriendelijke bediening, allemaal inbegrepen in de prijs!

Vrijdag hadden we een vrije dag en gingen we naar de nationale zoo, die toevalligerwijs in Pretoria ligt. Dieren genoeg alvast, hopelijk houden ze daar alle kotjes mooi gesloten zodat die dieren niet opeens voor onze neus staan. Het was een redelijk grote zoo en we hebben nu alvast the big five gezien (mocht ons dat niet meer lukken in Krugerpark J). We kwamen onder andere een zeer vriendelijke papegaai tegen die “hello” zei toen wij langskwamen en enkele zeer hyperactieve apen die leken te vliegen van de ene boom naar de andere.

We gingen ’s avonds ook enkele keren naar een café om even uit te blazen van de dag en naar rugby te kijken, dé sport hier (samen met voetbal en cricket).

Vandaag (zondag) stond er opeens een politieman in het midden van de autostrade om ons tegen te houden. Dat was wel eventjes schrikken, maar hij liet ons na het tonen van paspoort en rijbewijs mooi verderrijden. Ik reed in het terugkeren voor het eerst zelf in Zuid-Afrika, zelfs mijn eerste rit in het buitenland. Tot nu toe had Joeri ons altijd veilig naar de stageplaats en terug thuis gebracht. We hebben het overleefd, gelukkig, anders kon ik jullie niet zoveel leesvoer meer geven op deze blog. Ik denk dat ik de lezers onder jullie nu genoeg heb beziggehouden, dus ik zal afscheid van jullie nemen voor eventjes, tot het volgende blogbericht! 
Ps: Nog eventjes jullie rust verstoren omdat onze huisgenoten een eervolle vermelding wilden op onze veelgelezen blog. Onze huisgenoten zijn één voor één gezellige, toffe mensen (de één al wat meer dan de ander, neen flauw mopje, straks ontketen ik hier een oorlog in colbyn city). Jullie hebben dus allemaal ook de groetjes van: Casper, Rogier, Didier, Alexander en Umayma. 

Braai ( Joeri )

Na een leuk weekend gingen we verder met onze stage. Het was een week om ons te integreren, de taal is niet echt een groot obstakel want iedereen kan Engels. Alleen de blanken spreken Afrikaans, dit kunnen we goed begrijpen als men niet te snel spreekt, Afrikaans lezen is gemakkelijk en sommige woorden zijn zeer origineel. De zwarten spreken een van de andere 9 talen die we niet kunnen begrijpen. Het zijn lange dagen en veel tijd voor school is er niet. Woensdag moesten we nog vroeger opstaan omdat we enkele ECT’s ( elektroshocks ) konden volgen. In België is het ondenkbaar dat dit gebeurt in een psychiatrisch ziekenhuis het mag enkel in een algemeen ziekenhuis. Hier doet men een 8tal cliënten elke maandag, woensdag en vrijdag. De dokter gaf ons wat uitleg over de ECT’s. Hij vertelde dat men hier waarschijnlijk iets sneller overgaat tot ECT’s omdat de mensen hier maar korte tijd kunnen opgenomen worden en er dus snel resultaat moet geboekt worden. Als medicatie niet helpt, of als mensen heel veel medicatie moeten nemen, gaat men ook over tot ECT. Men gebruikt ECT’s, zoals bij ons vooral in het geval van chronische depressie. Tijdens onze eerste week viel ons die beperktheid in tijd ons erg op. Elke patiënt mag maar 3 weken per jaar opgenomen worden vanwege de ziekteverzekering. Als een patiënt langer verblijft, moet hij dit zelf financieren en dat kan oplopen tot zo’n 1800€ per week. Onze dagtaak bestaat uit opnames, ontslagen, medicatie helpen zetten, cliënten begeleiden of schaduwen,… Zelf proberen we zoveel mogelijk contact te maken met cliënten omdat we beiden ondervinden dat dit hier niet de gewoonte is. Toch hangt er een zeer open sfeer, zo zitten er vaak cliënten in het bureau van de verpleegkundigen. We kunnen elke middag lunch krijgen op onze stageplaats. Dit is zeer leuk, want zo kunnen we de proeven van het lokale eten hier. We aten bobotie (vlees met onder andere appeltjes, banaan,…), chicken pie, cottage pie, heel veel sweet pumpkin in allerlei vormen en maten, pap en nog vele dingen waarvan ik de naam vergeten ben. Een huisgenoot maakte deze week voor ons zijn specialiteit klaar, bobotie, het was anders dan die we gegeten hadden op onze stageplaats, maar minstens even lekker! Het is hier zeer gezellig met de huisgenoten samen, we doen vaak dingen samen, we koken, wassen af,….

Vrijdagavond bezochten we een lokale bar ( cheeky monkey’s ) waar er vooral jongeren zijn. We kwamen aan op het juiste moment want alles wat we bestelden kregen we dubbel, happy hour! We leerden wat mensen kennen en informeerden naar leuke uitgangsbuurten. Het is aangenaam om de hele nacht buiten te kunnen zitten.  Zaterdagochtend verkenden we één van de lokale marktjes waar mensen gezellig konden eten en drinken. We kochten biltong, een specialiteit van hier. Het is een soort gedroogd gekruid vlees, wij hebben kuduvlees gekocht, nogal zout, maar het heeft wel iets. Daarna heeft Sien een lekkere maaltijd gemaakt en hebben we wat in het zwembad geploeterd. ‘s Avonds gingen we opnieuw uit, we waren uitgenodigd op een braai van een Nederlander die ook studeert in Pretoria. Na de braai gingen we nog naar een lokale discotheek waar we de bijna enige blanken waren. We waren van plan om zondag naar de nationale zoo te gaan maar vanwege de lange nacht hebben we dit uitgesteld.

Tot de volgende ;-) groetjes Sien en Joeri.

Ons eerste Zuid-Afrikaans weekend (Sien)

Na een korte nacht, moesten we zaterdag om 4u30 (jawel, ’s morgens in de vroegte) uit de veren. Met slaperige oogjes klommen we samen met drie andere huisgenoten de auto in en vertrokken we voor een dagje Pilanesberg. Pilanesberg is een nationaal park op zo’n anderhalf uur rijden van Pretoria. Onderweg dommelden we nog wat in en in wakkerdere toestand keken we naar de mooie Zuid-Afrikaanse landschappen. We zagen langs de baan ook heel wat dorpen bestaande uit huisjes samengesteld uit enkele golfplaten. Pilanesberg was kort samengevat mooi. Nu zal ik een iets uitgebreidere uitleg doen. Het landschap was bergachtig, veel groen, veel gras,…. Al snel zagen we kuddes zebra’s en gnoe’s.  Later zagen we nog heel wat andere dieren die we ook op ons lijstje kunnen zetten zoals: impala’s, kudu’s, giraffen, olifanten, allerlei vogels (van bontgekleurd tot zwartwitte), schildpadden, waterbok,…. Heel wat uren en dieren later reden we opnieuw uit het natuurpark (dat overigens groot genoeg was om te verdwalen, wat we niet deden!). Het was een warme dag, dit hadden we al gemerkt in het park, maar dit merkten we zeker een half uur later op de terugweg. Op dat moment besliste onze auto namelijk eenzijdig om niet meer verder te rijden. Panne. We belden het pechnummer en na een kleine twee uurtjes bakken in de zon (we hadden een mooi rood kleurtje ondanks ferm insmeren met zonnecrème) kwamen ze ons oppikken. Het grootste deel van de terugweg hebben de meesten hun uurtjes slaaptekort ingehaald om pas wakker te worden in Pretoria. Daar kregen we een andere auto ter beschikking (hopelijk zal het autohuurbedrijf de kosten ons niet aansmeren, maar dat zit er jammergenoeg dik in :s). Thuisgekomen begon het te onweren, wat eigenlijk wel verfrissend was na zo’n hete dag. We haalden nog iets te eten en huurden twee films in een plaatselijke videotheek. Ter verduidelijking, dit laatste is dus geen aanrader, de dvd liep namelijk vast net toen het spannend begon te worden….

De volgende dag haalden we onze slaapuurtjes nog wat in en gingen naar een grote shopping mall hier in de buurt. Daar deden we inkopen en aten we iets. Je kan hier eten voor zo’n vijf euro en dan heb je meer dan genoeg en het is heerlijk. We slenterden en keken nog wat rond en probeerden vooral onze weg niet kwijt te geraken (gelukkig was er nog een huisgenoot mee die hier al enkele keren geweest was en ons goed door het doolhof loodste). Terug thuisgekomen doken we het zwembad in om af te koelen en testen we wat zwembadspullen uit die we net gekocht hadden zoals een luchtmatras en volleybalnet. ’s Avonds kwamen de ouders van Joeri langs, zij hebben net een rondreis in Zuid-Afrika achter de rug en hadden foto’s en tips mee. We aten nog wat, skypeten, blogden,… en we gaan dan slapen om morgen vroeg uit ons nest te kunnen, om 7 uur worden we verwacht en dan begint een nieuwe week stage.

Eerste stagedagen ( Joeri )

Na 2 dagen rust en wat schoolwerk mochten we voor het eerst gaan werken in Vista Clinic. Donderdag werden we warm onthaald en kregen een grondige inleiding. Na wat papierwerk, het regelen van onze werkuren en thee kregen we opnieuw een heerlijke maaltijd aangeboden. De maaltijden van het ziekenhuis zijn hier heerlijk. Na de middag werden we doorverwezen naar onze ‘wards’ waar we in de maand februari zullen werken. Het ziekenhuis is prachtig, er is niet zoveel plaats en patiënten slapen in kamers van 2 tot kamers van 6 personen maar de natuur en de tuinen rondom het ziekenhuis zijn fantastisch. Overal lopen er hagedissen rond en soms moeten we opletten dat we ze niet vertrappelen.  ’s Avond kwamen we uitgeput in ons huisje en beleefden we nog een gezellige avond met onze huisgenoten. Jungle speed is blijkbaar niet gekend in Nederland.

De volgende dag gingen we om onze auto die we voor de volgende maanden huren. Na wat papierwerk mocht ik vertrekken. Aan de linker kant van de weg rijden was niet gemakkelijk maar schakelen met de linker hand en bochten nemen zijn nog de grootste aanpassing. Gelukkig hebben we onze eerste rit in Pretoria met glans doorstaan.
Vrijdag is het, in vista clinic, ‘civies’ day. We mochten dus straatkleren aandoen zolang het maar deftig bleef. We lieten ons uniform met plezier in de kast liggen. Maandag moeten we voor Valentijn rode of witte kleren dragen. Het geloof in Zuid-Afrika is enorm belangrijk, ik heb dan ook nog met niemand over onze kindvriendelijke priesters durven spreken.

Morgen gaan we naar Pilanesberg, een natuurpark waar we hopelijk veel wilde dieren zullen ontmoeten. We zullen proberen zo snel mogelijk wat foto’s online te zetten. Omdat we dit in ons huisje niet mogen en kunnen doen, wegens het internetverbruik, zullen jullie moeten wachten tot volgende week. We kunnen waarschijnlijk wel wat foto’s uploaden in het ziekenhuis.

De eerste dagen van onze stage waren dus een succes.

Aankomst ( Sien )

 7 februari
Eerst en vooral willen wij jullie langs deze weg nog eens bedanken voor de steun via de koekjes-en wijnactie. Hopelijk heeft het gesmaakt! Een dikke merci! Zo rond 12u30 klommen we in het eerste vliegtuig die ons naar Londen zou brengen. Daarvoor hadden we uitgebreid afscheid genomen van vriendjes en ouders om ons thuisland voor drie maanden vaarwel te zeggen en werden we uitgebreid gecontroleerd op verborgen (Sien had de eer om gefouilleerd te worden van top tot teen). In Londen aangekomen stond ons enkele uren wachten te wachten… Na dit overbrugd te hebben belandden we ’s avonds op het vliegtuig naar Johannesburg. De stewards hebben ons daar verwend met een lekker avondmaal en drankjes tot je moest stoppen omdat je anders te veel naar het vliegtuigtoilet moest (en tussen ons gezegd en gezwegen, dat is toch geen aanrader). Een paar films en series, een beetje leesvoer en een hazenslaapje verder, kregen we zo rond zessen een Engels ontbijt toegediend… Mijn buik (die van Sien) heeft wel wat geprotesteerd, maar voor de rest hebben ze toch erg hun best gedaan! Veilig geland zo rond zeven (plaatselijke tijd), alle bagage in handen, op zoek naar Johan die ons ging oppikken van de luchthaven. Onvindbaar. Welkom in Zuid-Afrika! Uiteindelijk op zoek naar een muntentelefoon aangezien onze gsms ook niet wilden meewerken. En wie zoekt die vindt… niet Johan, maar wel een telefoon. Zo konden we hem bereiken en wist hij ons te vertellen dat hij dacht dat hij ons om 9u moest komen ophalen, kan gebeuren… Zo’n 45 minuten later op weg naar onze stageplaats. Eerste indrukken: warm, alles opt gemakjes, mooie en interessante stageplaats, vriendelijk ontvangst,…. Na een rondleiding en voorstelronde en gepraat over de werking enzo ondertussen gingen we een hapje eten. Onze eerste Zuid-Afrikaanse maaltijd is ons alvast goed bevallen. ’s Middags zag de overigens zeer vriendelijke Johan dat er te weinig tijd over was om ons nog te voeren naar huis en op tijd terug te zijn voor een sessie psycho-educatie die hij moest geven. Zo hebben wij onze eerste dag al knikkebollend, maar toch zeer aandachtig, onze eerste Zuid-Afrikaanse psycho-educatie meegemaakt. Daarna bracht Johan ons veilig en wel naar ons huisje. Hier zijn wij goed ontvangen door de andere studenten, hebben we wat etenswaren gaan inkopen en ons thuisfront gerustgesteld. Tot zover onze eerste dag. Nu zullen we de boel hier wat beter moeten leren kennen in de komende dagen en dan posten wij zodra wij genoeg zinnigs te vertellen nog een berichtje op deze blog.