Underground (Sien)

Dag trouwe lezers!

Met enkele dagen vertraging, een splinternieuw blogbericht speciaal voor jullie bedacht en geschreven, rechtstreeks over laten vliegen naar jullie computerscherm in België (of elders op deze aardbol, voor de wereldburgers onder ons) zodat jullie onze avonturen hier kunnen meebeleven! De vertraging is trouwens niet te wijten aan ons of onze onhandigheid, maar aan het feit dat we maar beperkt internet hebben hier en onze limiet overschreden hadden (8GB voor zo’n 8 mensen is blijkbaar niet voldoende…). Nu hebben we één hele volledige extra GB bijbetaald om ons weer te kunnen uitleven op internet!

Zo, dat gezegd zijnde, vorige week was een zeer korte maar krachtige stageweek, welgeteld drie stagedagen van 7u ’s morgens tot en met 18u ’s avonds. Lange dagjes, maar daarom niet minder interessant. Wat we daar al die tijd doen? Medicatie klaarzetten en uitdelen, verslag van de patiënten om de twee uur schrijven, progress reports (een formulier waarbij men elke vijf dagen de patiënt “scoort” om zijn vooruitgang in beeld te brengen), opnamen en ontslagen, gesprekken met patiënten, eten, groepsessies volgen,… en zo is onze dag ongeveer gevuld. Verder houden Zuid-Afrikanen duidelijk van feestjes, zelfs in de ward mag er wel eens gefeest worden. In die korte stageweek van drie dagen, heb ik welgeteld 3 maal cake, frisdrank en andere ongezonde, maar lekkere zaken gegeten en gedronken, elke reden is goed genoeg om cake te kopen of maken. Maandag, vrijdag en zondag werkten we hard voor school, afwisselend met een sprongetje in het zwembad als het weer het toeliet (zondag was dat jammergenoeg niet het geval). Zaterdag zijn we er even tussenuit geknepen om ons bijna zo’n hele dag onder de grond te begeven. We bezochten enkele grotten, de eerste was een grot waar men onder andere prehistorische skeletten gevonden heeft, waaronder Mrs. Ples die zo’n 2 miljoen jaar oud is. De trappen en gangen waren soms amper doorgangen te noemen, maar we hebben (zelfs zonder vallen tot mijn eigen verbazing, want er kwam nog eens bij dat het glibberig was ook) heelhuids (uitgezonderd één schrammetje in mijn geval, een hele prestatie) de uitgang van de grot bereikt.

Daarna bezochten we naar Maropeng, een soort interactief museum over het ontstaan van de wereld en mens, tot de wereld, mens en maatschappij zoals die nu is. Het museum was mooi in elkaar geflanst en interessant om te zien. Er was zelfs een boottochtje door de vier natuurelementen en een zeer rare tunnel die de oerknal moest voorstellen en waar alles leek te draaien (Joeri had daar vreemdgenoeg geen last van, maar tussen ons gezegd en gezwegen, hij heeft gewoon vreemde ogen). Iets wat niet alleen wij, maar ook onze portefeuille, zeker meer dan aangenaam vonden, was dat we op één of andere manier gratis dit museum hebben bezocht.

Daarna zochten we een tijdje naar een druipsteengrot, genaamd de Wondercave. Dat bleek in een Lion and Rhinopark te zijn, waar we reeds langsgereden waren en nooit gedacht hadden dat die grot zich daar zou bevinden. Nu, we hebben hem uiteindelijk gevonden en goedgekeurd! De grot zelf was niet zo groot, maar er waren heel mooie en grote druipsteenformaties. We kregen er nog wat uitleg voorgeschoteld door een enthousiaste gids onder andere over de verschillende stalagmieten en stalactieten en hun speciale vormen (wat zien jullie bijvoorbeeld in de druipsteenformatie van de derde foto?). 

Verder maakte de gids ons nog wat bang voor de vleermuizen die er rondvlogen en voor de lift (die hij plots liet stoppen om te lachen met de arme toeristen hun reactie). Gisteren en vandaag waren opnieuw stagedagjes voor ons, tot 17u nu. Op dienst was het afwisselend hectisch en rustig. Vanmorgen kwam ik wel tot de onaangename verrassing te staan dat een jonge patiënt in een coma is terecht gekomen enkele uren voor ik op dienst kwam doordat hij drugs gebruikt had in combinatie met medicatie waarmee dit absoluut niet mag. Zeker als die jongen de dag ervoor nog mopjes vertelde en voluit aan het lachen was met zijn vrienden, is dit wel even schrikken. Verder verliep alles goed op stage tot nu toe en we hebben weer volop internet om jullie op de hoogte te houden, dus tot hoors/ziens/typs!

Sien en Joeri

Opnieuw wat werken ( Joeri )

Na een prachtige week in Kaapstad, mochten we weer stage lopen. Als het van ons afhing bleven we in Kaapstad, het weer is er veel beter dan hier. De afgelopen week hebben we hier opnieuw enkele hevige stormen gekend. In 10 minuten tijd valt er genoeg water uit de lucht om ons terras onder water te zetten.
Deze week zijn we beiden veranderd van dienst. Sien loopt nu stage op ward Disa, een dienst voor mannelijke patiënten en ik op Camellia waar vrouwelijke patiënten verblijven. Het verschil is duidelijk merkbaar. Vrouwelijke patiënten praten veel meer en maken meer contact dan mannen. Je moet ook meer grenzen stellen want anders voegen ze je allemaal toe op facebook. We hebben dus gewerkt tot vrijdag. Op vrijdag hadden we een dagje vrij waarop we ons vooral op ons schoolwerk hebben gestort. Over de middag zijn we wel even gaan kijken naar de Union buildings hier in pretoria. Omdat we vonden dat we een beloning verdienden zijn we ’s avonds naar de cinema geweest en hebben we de film Rango bekeken. Grappige film maar weinig inhoud, exact wat we nodig hadden.

In het weekend moesten we werken, van 7u ’s ochtends tot 18u om exact te zijn. Een zwaar weekend dus die beloond werd met een vrije dag vandaag. Sien heeft veel gewerkt voor school vandaag en ik heb wat gefluimd ( luieren in het hollands ). Niet gevreesd dit weekend heb ik voldoende gelegenheid gehad om op mijn stage zelf verder te werken aan mijn opdrachten, veel werk was er niet, veel patiënten gaan op ‘daypass’ (bij Sien was het wel nogal druk). Het was een mooi weertje vandaag dus we hebben wat kleur bijgekregen en onze reis voor na onze stage wat gepland.

« Wij hebben daar poppen voor… » (Sien)

Deze week hadden wij het genoegen om Kaapstad te verkennen. Onze eerste twee dagen daar zijn al uitvoerig beschreven in het vorig verslag. Maandag vertrokken wij ’s middags naar de haven om de boot te nemen naar Robbeneiland. Daar kregen we een zeer interessante rondleiding van een ex-gedetineerde. We zagen de cel waar Nelson Mandela jaren heeft vastgezeten en ook heel wat andere cellen met aangrijpende verhalen over de gedetineerden. Wij vonden het wel verbazingwekkend dat iemand die zelf vastgezeten heeft op Robbeneiland nu nog elke dag hier komt, toeristen rondleiden en verhalen verteld over de tijd toen. Na de gevangenis bezocht te hebben, zagen we nog het laatste gebouw dat was overgebleven uit de tijd dat melaatsen naar dit eiland werden gebracht (ze hadden alle andere gebouwen vernietigd uit angst dat de ziekte zich opnieuw zou verspreiden). We zagen ook de groeve waar de gedetineerden moesten werken en nog enkele andere plaatsen. ’s Avonds kregen we een uitnodiging van een KHBO’er (Korneel) die in Camps Bay lesgeeft om iets te gaan eten en drinken. Zo belandden we in Camps Bay, een plekje met een mooi strand en gezellige terrasjes.

Dinsdag gingen we onze wijnkennis verruimen op een wijntoer. We bezochten vier befaamde wine estates en behalve wine tasting was er ook een cheese tasting. Onze smaakpapillen zijn die dag verwend geweest, de Zuid-Afrikaanse wijnen en kaas die we proefden zijn meer dan goed gekeurd. Onze gids was zo’n beetje knettergek, maar dat zorgde voor extra plezier. Hij speelde loeiharde Zuid-Afrikaanse muziek (lijkt een beetje op schlagers, maar dan in het Zuid-Afrikaans, joepie) in de auto. Hij gaf tijdens de autoritten tussen de wine estates door uitleg over plaatsen waar we langs kwamen en ook op de wine estates zelf deed hij goede pogingen om onze wijnkennis te verruimen (zijn familie maakt al jaren wijn, dus hij kende er wel wat van). Tijdens onze rit viel het ons op dat er wanneer er wegenwerken zijn, telkens voor en na de werken iemand met een rode vlag staat te zwaaien. Bij ons zie je dat soms ook, maar dat zijn dan poppen en geen echte mensen (en toen werd de titel van dit verslagje geboren). Toen ik dit aan de gids zei, moest hij enorm hard lachen. Na deze geslaagde wijntoer, belde Alwyn (de Zuid-Afrikaanse “papa” van Kaat vorig jaar) om ons ’s avonds mee te nemen naar… (ergens, we wisten niet juist waar). Hij bracht ons naar enkele mooie uitzichtpunten in en rond Kaapstad, waar we de zonsondergang in volle glorie konden bezichtigen.

De volgende dag was een rustdagje voor ons, we gingen normaal gaan surfen, maar er waren niet zoveel golven die dag, dus hebben we in plaats wat aan het zwembadje in de backpacker uitgerust. We brachten het stadium ook een bezoekje. Een indrukwekkend gebouw, dat jammergenoeg niet zoveel meer wordt gebruikt (het wordt nog gebruikt, enkele weken geleden was er een U2 concert). Ook al is er een evenement, dan zijn er nog veel zalen die niet in gebruik zijn. We zagen de kleedkamers, badkamer, presidentiële suites,… (allemaal heel luxueus). Het was wel opvallend dat een hele reeks stoelen ontbrak. De gids vertelde dat dit kwam omdat de FIFA hen verplichtte nog meer stoelen in het stadium te hebben, daar had Zuid-Afrika geen geld meer voor. Daarom hebben ze stoelen geleend van een bedrijf in Duitsland en nadien moesten ze deze teruggeven. De FIFA verplichtte hen ook om een politiekantoor met cellen in te richten in het stadium zelf, ze hebben hier tijdens de wereldbeker slechts twee mensen (een journalist en fan) moeten opsluiten. Wel eens interessant om te horen hoe dat allemaal in zijn werk gaat en wat voor macht FIFA uitoefent.

Donderdag huurden we een auto voor een dag en reden we helemaal naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Afrika. In Hout Bay een gezellig havenstadje, namen we een bootje naar een robbenkolonie, we aten er ook voor het eerst snoek (een typische vis hier, zeer lekker). Daarna gingen we via Chapman’s Peak drive (een mooie panorama-route) naar Simon’s Town, waar zich iets verder een pinguïnkolonie bevindt. Zeer grappige beestjes J. We reden zo door naar het nationaal park om uiteindelijk terecht te komen op Cape Point. We maakten er een wandeling naar een vuurtoren die op het puntje van een rots stond, het uitzicht was er prachtig. Daarna gingen we naar de Cape of Good Hope (het zuidelijkste puntje). Onderweg kwamen we struisvogels tegen en ook bavianen. Op de terugweg reden we nog langs enkele havenstadjes om zo terug in onze backpacker aan te komen.

Vrijdag, onze laatste volle dag in Cape Town snifsnif L. Het belooft een zeer drukke dag te worden. We trokken eerst naar de Castle of Good Hope, waar zich interessante museums bevinden over de geschiedenis van Cape Town en behalve dat is er ook een mooi uitzicht op de Tafelberg. We trokken naar de Tafelberg met één van de Zuid-Afrikaanse busjes die de lokale bevolking hier meestal gebruikt om zich te verplaatsen. Na een hele lange tijd wachten, konden we naar boven met de kabelbaan (wegens tijdsgebrek, detailkaart-gebrek en aangepastschoeisel-gebrek, waagden we het niet om te voet naar boven te gaan). Daar liepen we rond en genoten we van prachtige uitzichten. We namen opnieuw een busje naar het station om met de trein naar Muizenberg te vertrekken. In Muizenberg deed ik surfpogingen en surfte Joeri (tot hij te kampen kreeg met krampen).  Daarna namen we de trein terug naar Cape Town om iets later naar een braai te vertrekken waar we terecht kwamen via Korneel. Het was een gezellige braai, met verschillende nationaliteiten (maar toch vooral Nederlanders, we merkten op dat je twee zaken overal tegenkomt: Nederlanders en Crocs) in een soort studentenhuis. Daarna gingen we nog mee naar Camps Bay om Joeris verjaardag te vieren.

Zaterdag, Joeri’s verjaardagdag! Ik had een ontbijtje geregeld voor hem via iemand van de backpacker (gezien het moeilijk was om weg te glippen zonder dat hij iets zou doorhebben). Daarna vertrokken we rond de middag naar de luchthaven om ons vliegtuig te nemen naar Johannesburg. Het werd een vliegreis met een heel interessante bezighouding: slaap. Eénmaal terug in Pretoria, duurde het niet lang of de gasten voor de braai kwamen aan. Onze huisgenoten hadden een braai georganiseerd voor Joeris verjaardag en tickets voor Goldfish (een band die hier optrad in Hattfield). Zondag, vandaag dus, hebben we uitgeslapen en gewerkt voor ons favoriet schooltje. Morgen vliegen we weer volop in de stage voor een weekje!

Stilte na de storm ( Joeri )

Na een slopende stageweek zijn we vertrokken naar kaapstad.

Dinsdag hadden we een dagje vrij, tijd om eens wat te werken voor school, jammer genoeg. Op onze stageplaats verwachten ze ook dat we bepaalde verslagen maken of teksten lezen. Tel daar de opdrachten voor school  en ons eindwerk bij dan kom je aan hoop werk. Veel tijd om uit te gaan of de streek te zien hebben we dus nog niet gehad.
Woensdag en donderdag mochten we de sessie ‘Trauma Recovery’ begeleiden. Dit was voor ons beide een uitzonderlijke ervaring. De verhalen die daar werden gedeeld zijn ondenkbaar in België. De dag nadien ( donderdag ) kon de therapeut niet op tijd bij de sessie zijn waardoor wij het eerste uur de sessie alleen mochten geven. Spannend maar het was een succes, zowel de patiënten als wij leerden veel bij. Diezelfde dag, tussen de elektriciteitspannes door werden we geëvalueerd. Alles verloopt volgens hen goed en ze zijn tevreden over ons werk, volgend jaar hebben we hier een job.
Na onze werkuren werkte Sien wat voort aan haar opdrachten en ben ik gaan voetballen met wat locale mensen. In het begin keken ze wat achterdochtig maar toen we vroegen om mee te doen was alles oké. Omdat voetbal hier de sport is voor zwarten en rugby of cricket voor blanken vonden ze het leuk om eens met blanken (die niet kunnen voetballen) te spelen.

Vrijdag was een normale stagedag waarin we ons vooral aan het voorbereiden waren op de volgende dag. Zaterdag zijn we vertrokken naar Kaapstad. Onze vlucht vertrok om 7u in de ochtend dus stonden we op om 3u30 ’s nachts. Iets wat we normaal niet graag doen maar voor deze gelegenheid vormde dit niet echt een probleem. Op de Afrikaanse manier ( Achteraan in de laadbak van een pickup) reden we naar de luchthaven. Half bevroren kwamen we aan toen Sien besefte dat ze haar pasport niet bij had. Paniek! Gelukkig hebben we altijd een kopie van ons passport bij en konden we bij het politiekantoor dit kopie officieel laten maken. Met de hulp van Sien haar overtuigingskracht en (vooral) een agent die een oogje dichtkneep.

Aangekomen in kaapstad werden we door iemand van onze hostel opgewacht en gebracht naar het BIG BLUE backpackers hostel. Een gezellig jeugdhotel dat onze verblijftplaats is voor de volgende 7 dagen. Na uitpakken van onze valiezen verkenden we Waterfront en het centrum waar we lastig werden gevallen door bedelaars. ’s Avonds bleven we aan de bar plakken van de hostel en hebben we enkele toffe mensen leren kennen die de volgende dag doorreisden.

Na een lange nacht waarin we niet veel hebben kunnen slapen gingen we wat rondwandelen in Waterfront, een zeer toeristische streek met veel shops, straatartiesten, boten en andere toeristische attracties. We hebben ook het Two oceans Aquarium bezocht waar we meer vissen en zeedieren zagen dan we konden hopen. Om af te sluiten hebben we een boottocht gemaakt van een uur. We zagen kaapstad van op zee en kregen enkele prachtige uitzichten voorgeschoteld. Op onze terugkeer kregen we ook bezoek van enkele dolfijnen maar dit konden we jammer genoeg niet vastleggen op foto.
Vanavond rusten we wat uit in onze hostel want morgen wordt opnieuw een drukke dag waarin we het wereldbekende robbeneiland bezoeken.